We komen het best vaak tegen: de locatie van het huis is fijn en de bewoners hebben zich lekker geworteld in al zijn vormen: bevriende buren, scholen dichtbij, clubjes dichtbij; liever niet verhuizen dus. Maar de plattegrond mag wat ruimtelijker voelen! Zo ook bij dit project. De gesloten keuken geeft dan vaak het bekende pijpenlaatje (bovendien is het bijna een ‘straf’ om te koken, zo afgesloten is deze ruimte van de rest) en aangezien de keuken steeds meer een centrale rol speelt in het moderne huishouden, is een mogelijke oplossing dan: laag zitten doen we in het smalle stuk voor, naast de gang (want hoeveel breedte heb je nou helemaal nodig om een fijne zit te creëren?) en achter ontstaat, als gevolg van het weghalen van de tussenmuur en een uitbouw, een riant stuk om het kloppend hart van het huis te situeren: de woonkeuken. In dit geval hebben we deze deling extra kracht bijgezet door voor 2 typen vloerafwerkingen te kiezen: hard en zacht, een ander soort plafond aan te brengen op deze scheiding terwijl ook werd gekozen om beide schouwen te behouden, met als gevolg: een tv-gedeelte, een haard-gedeelte en bij elkaar, ook door het kiezen van een hele lange bank; een grote zit. Natuurlijk gaat een uitbouw ten koste van de toch al niet al te diepe stadstuinen, maar door hier voor een volledig open te vouwen pui te kiezen, staat de eettafel met mooie dagen al praktisch buiten en is er eigenlijk geen buitentafel meer nodig. Door paralel aan het (al bestaande witte keukendeel) een eiland toe te voegen, kwamen er functies bij: hoog zittend werken, eten, kleuren, snijden, enz). Bovendien ontstaan er door het houten element op het eiland verschillende gebieden in de ruimte, wat heel veel prachtige doorkijkjes en daarmee ruimte schept! De vaste opbergkast ‘opent zich’ van links naar rechts richting buiten en de plantenbak aan de andere kant (met juist hieraan refererend een daklicht), loopt van binnen, helemaal door naar buiten, in dezelfde tegeltjes, waardoor grenzen van binnen en buiten vervagen.

In samenwerking met Mark Mutsaers

Bouwen met Peter Koedam

Fotografie: Jan Buteijn